Doyduğuna inanıyorum kara. Doymuş olmalı ki bugün,Çarşamba,kar oynamak gibi bir isteği olmadı.
Pazar gece tipi eşliğinde ilk hevesini aldı.
Pazartesi 80. sokak trafiğe tamamen kapatıldığından rüzgârın etkisi ile ara ara boyu kadar karlara battı çıktı. Komik batışları ve ağzından “Anne resmen, kara batıyorum” dökülüşleri çok güldürdü beni. Batar çıkar hali mi, gereksiz kelimeleri bizden kapıp kullanması mı beni daha çok neşelendirdi kararsızım.
Salı en neşeli tarafına tatmaya gelmişti karın. Kaymak. Central Parkta ne çok çocuk vardı. Çöp kutusunun kapağı ile kayan bile vardı. Acabalarım vardı giderken parka. Korkar mı, beraber kayalım ister mi, vs. Yersiz korkularmış. Ne çok zevk aldı kaymaktan. Anne olmanın getirdiği aptallık, hem o kadar yorul o kadar üşü hem de yüzünde ki mutluluğu görünce zevkten dört köşe ol.
Kaymayı kendince daha eğlenceli hala bile getirdi bizim sıpa. Kayıp kayıp sona yaklaştığında, hoooop kendini geriye atıp kafası vura vura kaymaya devam ediyordu.
Kum yediğine, toprak yediğine şahit olmuştu bu gözler ama hafızam beni yanıltmıyorsa kar yediğine ilk defa şahit oluyor.
