Bir şeyi görüyorum. Onu istiyorum. Ve bir mucize eseri ona kendi başıma ulaşabiliyorum. İşaret etmek, bağırmak ya da senin beni kaldırıp onun yanına götürerek o şeyi bana göstermen için dua etmek zorunda değilim. Henüz sözcükleri kullanamıyorum, bu yüzden her yere kendi başıma gidebilmenin ne kadar harika bir şey olduğunu sana nasıl anlatabilirim ki anne? Hareket etmeye devam edeceğim. Her şeyi yapmak ve aynı anda her yerde olmak istiyorum. Ama yapmak istediklerimle yapabildiklerimin aynı düzeyde olmadığının farkına varıyorum. Bu da beni çılgına çeviriyor, özellikle de sen, “Hayır!” dediğinde ve yapmakta olduğum şeyden asla, asla,asla vazgeçmek istemediğimde.
Her şey bana yeniymiş gibi geliyor. Daha önceden gördüğüm ve elimde tuttuğum şeyler bile yeni, çünkü artık onu senin yardımın olmadan, kendi başıma kavrıyorum. Önceden ona dokunmam için bana yardım ederdin, ama şimdi kendi kendime ona ulaşabildiğim için onun ne kadar ağır olduğunu ve onunla neler yapabileceğimi anlıyorum. Komşunun çok sevdiğim küçük köpeği, yanında durduğumda bana çok farklı görünüyor. Havlarsa ya da zıplarsa korkabilirim, çünkü eskiden olduğu gibi artık onu senin kucağından izlemiyorum. Ellememem gereken bir şeyi ellediğim için en son ne zaman başımın derde girdiğini hatırlamıyorum. Bildiğim tek şey dünyanın çok ilginç ve çekici olduğu. Bir şey hoşuma giderse onu elde etmek için tekrar tekrar deneyeceğim. Her, “Hayır!” deyişinde ona dokunmamam gerektiğini hatırlayacağım, ama sen o sözcüğü söyleyene kadar da rahat rahat inceleyebilirim.
Bazen o kadar çok yeni şeyle karşılaşıyorum ki, hepsini birden kavrayamıyorum. İşte o zaman korkuyorum ve senin beni kucaklamana ihtiyaç duyuyorum. Dünyayı anlamama yardım etmek için hep yanımda olduğunu bilirsem, ancak o zaman denemeye devam edebilirim.
Bir Yaşındaki Çocuğum Büyürken
Parents Dergisi Editörleri ve Teri Crawford Jones
Beyaz Balina Yayınları
Sayfa 21-22
