2009 Sevgililer Günün de Libya’dan yollamıştı biricik kocacım. Çok severim sevmesine de o zamana kadar yaşatabilmek için kaç deneme yaptım hatırlamıyorum bile. Orkide bizim evimizde aranjman kıvamındaydı, çiçekleri ile eve gelir bir süre sonra kurur çöpe giderdi.
Bu sefer ki farklıydı. Çok uzaklardan düşünülmüş, çat kapı evimize gelmişti. Çok araştırdım, çok okudum ve orkidemi yaşatabileceğime yürekten inandım.
2010 Şubat 14 de tekrar açtı, bir iki değil 10-12 adet çiçekle hem de. Biricik koca giderken, biliyordum ve inanıyordum bu orkidem tek yaprağını bile dökmeden bizimle bekleyecek dönmesini. Yanında ki beyaz orkidemiz 15-20 gün 3-5 çiçek ile ayakta kalabildi ancak. Haksız sayılmazdı, üvey evlat muamelesi görüyordu. Biricik kocanınkine gösterilen ihtimamı gördükçe küstü bize kanımca.
Yanardağ sebebi ile uçuşta bir problem olmazsa yarın sabah yanımızda olacak Berk’in babisi. Bu gece bana uyku yok, heyecandan sanki kalbim ağzımda atıyor. Berk’in haberi bile yok. Korktum uçuş iptali ihtimalinden.
Bugün fotoğrafını çektiğim orkidemiz de tüm güzelliği ve cilvesi ile bizimle beraber yarın karşılayacak Berk’in babisini.
