Bildiğimiz manzara hava esiyor ya, park da tek çocuk yok. Bizim ki artık arkadaşsız oynamak istemediğinden parka gidince önce burun kıvırdı. “Payk boşş, buyda aykadaşş yok”
Eskilerden hep duyarım her insanın bir ikizinin olduğunu. Kendi ikizim ile hiç karşılaşmadım fakat benim gözümde Berk’e ikizi kadar benzeyen dünya tatlısı bir çocuk ile karşılaştık Fenerbahçe Park’ında.
Berk’in parkda arkadaş olmayışı üzüntüsüne derman oldu Can. İki bonus kafa kırk yıllık dostlarmışçasına oynadılar. Oynadıkça, gözüm ikisini yan yana görmeye alıştıkça içimden ya bunlar tip olarak ne kadar benziyor, eee hal tavırlarda benziyor geçirdim.
